Walki powstańcze na warszawskim Czerniakowie rozpoczęły się 1 sierpnia 1944 roku, w pierwszym dniu Powstania Warszawskiego. Czerniaków, leżący nad Wisłą, był strategicznie ważną dzielnicą, ponieważ kontrola nad nią pozwalała na utrzymanie łączności z pozostałymi częściami miasta oraz obronę przed niemieckimi atakami od strony rzeki. Walki na Czerniakowie były szczególnie trudne z powodu silnego niemieckiego ostrzału artyleryjskiego i bombardowań, a także braku wsparcia ze strony Armii Czerwonej.
W tej dzielnicy działały m.in. bataliony „Czata 49” i „Kiliński”, a także oddziały „Zośki” i „Parasola”. Batalion „Czata 49” walczył w rejonie mostu Poniatowskiego, starając się utrzymać kontrolę nad tym ważnym szlakiem komunikacyjnym. Powstańcy na Czerniakowie musieli zmagać się nie tylko z niemieckimi wojskami, ale także z brakiem amunicji, żywności oraz medykamentów. Walki na Czerniakowie trwały aż do 22 września 1944 roku, kiedy to powstańcy zostali zmuszeni do kapitulacji.